~ Partner in crime ~?

In het diepste geheim heb ik op 18 februari al mijn eerste trouwreportage van 2019 mogen maken. Sinds eind 2018 zat ik in het complot. Een maandagochtendbruiloft is meestal iets waar mensen voor kiezen die ‘even snel’ willen trouwen zodat alles geregeld is, maar die verder niet teveel poespas willen. Des te meer bijzonder is het dan ook dat ze wel veel waarde hechten aan mooie foto’s van deze dag. En deze mocht ik maken!

Ik mocht dus in het complot samen met de ouders, broers en zus van het bruidspaar. Ondanks dat al deze aanwezigen regelmatig in hun enthousiasme hun woorden hebben moeten inslikken tegenover anderen is het gelukt om alles ook daadwerkelijk geheim te houden.

Na de, voor mijn ervaring, kortste huwelijksvoltrekking ooit (zal toch die maandagochtend zijn hè ?), zijn we doorgereden naar de Jufferen Lunsingh in Westervelde. Een prachtige locatie waar we in de omliggende bossen foto’s hebben kunnen maken. Op het weer na is alles verlopen zoals gepland was. Waar de bruid hoopte op een echte winterse dag met rijp aan de bomen was het volop lente deze dag. Met prachtig licht tussen de bomen door en een zachte nevel die in de ochtend nog in het bos hing. Dit was dus nog mooier dan waar ze op gehoopt had.

Aan het begin van de middag ging het hele gezelschap aan de lunch. Daar hield het voor mij op. Met een selectie foto’s die het bruidspaar nadien van mij kreeg hebben ze een hele mooie kaart gemaakt waarmee ze hun verrassing tegenover iedereen inmiddels uit de doeken hebben gedaan. Geen geheimen meer dus!

Het was echt een kleine, intieme bruiloft. Het voelt daarom wellicht extra speciaal dat ik daar als enige ‘buitenstaander’ bij mocht zijn om dit voor hen vast te leggen…

Als bruidspaar waren we onder de indruk van alle aandacht die door Tina in de voorbereiding, het weekend zelf, en ook na de bruiloft in het creeeren van de reportage gestoken werd.

De uitkomst is een prachtig boek wat we enkel kunnen beschrijven als een kunstwerk. We hadden enkel met Tina een aantal zaken besproken die we graag wilden zien - voor ons waren dat veel fotos van (hopelijk lachende) gasten, weinig stijf geposeer, en vooral een indruk van het weekend, en verder hadden we weinig wensen. Wat we niet hadden verwacht was wat Tina met deze vrijbrief zou doen.

Wanneer we de reportage nu doorkijken hebben we echt het gevoel dat we dat het weekend opnieuw en opnieuw mogen beleven. Het leest haast als een verhaal, waarin we het weekend mogen zien door de ogen van Tina. Elke keer zien we weer een klein detail, of iemand in de achtergrond wat je voorheen nog niet opgevallen was.