Laïsha

In alle seizoenen ben ik veel buiten op locatie aan het fotograferen. Behalve in de winter. Ik kan me er ook wel iets bij voorstellen. De winter is immers (met stip op 1) koud, als de zon niet schijnt is het grauw, er bloeit niets, we hebben niet zoveel kleur op onze snoeten terwijl de winterkleding juist veelal donker van kleur is. Genoeg redenen om in de warme studio aan de gang te gaan dus. En toch wilde ik er ook deze winter op uit. Voor mezelf om wat uit te proberen, om mijn ‘winterportfolio’ uit te breiden, maar ook om aan jullie te kunnen laten zien dat het ook nu prachtig is hier in de omgeving.

En zo heb ik eerder deze week al een blog geplaatst van een fotoshoot met een zwangere dame in de sneeuw. Nu was het de beurt aan Laïsha. Met een ‘prinsessenjurk’ aan togen we het bos in om daar foto’s te maken. Eerst met haar eigen stoere jack over de jurk, maar later trok ze deze ook uit en daar stond ze. In de sneeuw in het prachtige warme licht van de ondergaande zon…

Ik geef toe. Na de fotoshoots die ik deze week buiten heb mogen maken is de winter als seizoen ook gestegen op mijn lijstje met seizoenen. De sfeer, de opgaande en ondergaande zon (beide op mooie tijdstippen ook!) en ‘de kleur van het seizoen’… Ik ben vanaf nu van plan om zeker vaker naar buiten te gaan in de winter!

011704-17-bewerkt 011704-30-bewerkt 011704-62-bewerkt 011704-86-bewerkt 011704-96-bewerkt

 

 

Als bruidspaar waren we onder de indruk van alle aandacht die door Tina in de voorbereiding, het weekend zelf, en ook na de bruiloft in het creeeren van de reportage gestoken werd.

De uitkomst is een prachtig boek wat we enkel kunnen beschrijven als een kunstwerk. We hadden enkel met Tina een aantal zaken besproken die we graag wilden zien - voor ons waren dat veel fotos van (hopelijk lachende) gasten, weinig stijf geposeer, en vooral een indruk van het weekend, en verder hadden we weinig wensen. Wat we niet hadden verwacht was wat Tina met deze vrijbrief zou doen.

Wanneer we de reportage nu doorkijken hebben we echt het gevoel dat we dat het weekend opnieuw en opnieuw mogen beleven. Het leest haast als een verhaal, waarin we het weekend mogen zien door de ogen van Tina. Elke keer zien we weer een klein detail, of iemand in de achtergrond wat je voorheen nog niet opgevallen was.