Joris & Barbara

Het ’trouwseizoen’ begon wat later dit jaar. Maar toen het éénmaal begon was het ook prachtig zomer. Joris en Barbara runnen een boerderij met koeien. Ik mag regelmatig huwelijken fotograferen van mensen met een agrarisch bedrijf. En ik hou ervan! Vrijwel altijd maken we dan namelijk ook foto’s op het bedrijf. En die hebben de mooiste plekjes. Vaak ook zijn dat de plekjes waar het opletten is dat je niet in de koeienkak gaat staan of waar alles opgeslagen staat, alle stof zich verzameld heeft omdat ze niet verwachten dat we daar foto’s gaan maken. 🙂 Maar juist dàt zijn de plekken waar het contrast zo mooi is tussen het mooie bruidspaar en het leven op de boerderij wat gewoon doorgaat. Trouwdag of niet. En als je een beetje handig bent met plastic en doeken en zelf even de route verkent, komt iedereen schoon uit deze stoffige plekken met toffe foto’s!

Joris en Barbara wilden hun huwelijk voltrekken bij het Waarhuis in Aduarderzijl. En als het mooi weer is… Dan heb je de mogelijkheid om op de dijk langs het Reitdiep te trouwen! Iets waar je op hoopt, maar wat tot het laatste moment afhangt van het weer. Maar bij Joris & Barbara klopte dat dus allemaal. En zo trouwden zij op de dijk midden in de landerijen van het Reitdiepgebied. In het dagelijks leven runnen ze zelf een boerderij, dus al dat groen en boeren die in de omgeving op het land aan het werk waren terwijl zij ‘ja’ tegen elkaar zeiden voegden allemaal toe aan dit mooie plaatje wat zo goed bij hen paste.

Als bruidspaar waren we onder de indruk van alle aandacht die door Tina in de voorbereiding, het weekend zelf, en ook na de bruiloft in het creeeren van de reportage gestoken werd.

De uitkomst is een prachtig boek wat we enkel kunnen beschrijven als een kunstwerk. We hadden enkel met Tina een aantal zaken besproken die we graag wilden zien - voor ons waren dat veel fotos van (hopelijk lachende) gasten, weinig stijf geposeer, en vooral een indruk van het weekend, en verder hadden we weinig wensen. Wat we niet hadden verwacht was wat Tina met deze vrijbrief zou doen.

Wanneer we de reportage nu doorkijken hebben we echt het gevoel dat we dat het weekend opnieuw en opnieuw mogen beleven. Het leest haast als een verhaal, waarin we het weekend mogen zien door de ogen van Tina. Elke keer zien we weer een klein detail, of iemand in de achtergrond wat je voorheen nog niet opgevallen was.